De grootstedelijke gemeenschap van City Heights, San Diego, is de thuisbasis van 95.000 inwoners uit 70 landen die binnen een straal van ongeveer 16,8 vierkante kilometer wonen. Binnen dit complexe landschap wijden non-profit, etnische en gemeenschapsgerichte organisaties en zeer betrokken bewoners hun expertise, ervaring en passie aan de gemeenschap.
Terwijl in San Diego’s benadering van de hervestiging van vluchtelingen het belang van huisvesting, taalverwerving en werkgelegenheid wordt erkend, is onderwijs grotendeels afwezig gebleven op de beleidsagenda's. Toch is onderwijs voor veel gezinnen een belangrijke bron van contacten in een nieuwe gemeenschap. Onder de clusterscholen van Crawford en Hoover in City Heights (met 23 locaties voor basisscholen en middelbare scholen) zijn tussen de 2.000 en 3.000 scholieren met een vluchtachtergrond ingeschreven, van wie de overgrote meerderheid Engelstalige scholieren zijn die onderbrekingen hebben ondervonden in hun formele onderwijs. Hoewel beleidsmakers traag reageerden, hebben ouders, lokale, lokale en etnische organisaties zich georganiseerd rond hun eigen visie op onderwijs in brede scholen. Tijdens COVID-19 is het belang van dit gemeenschapswerk vergroot.
Ingestoken als een uiting van solidariteit, heeft Education for Change, hierna Refugee Family Stories genoemd, enerzijds tot doel de uitdagingen te identificeren die de pandemie voor inwoners van City Heights met zich meebrengt, en anderzijds de veerkracht, de vreugde, en vooral het leiderschap te laten zien van vluchtelingengemeenschappen in City Heights. In samenwerking met de Parent-Student-Resident Organization (PSRO), een door vluchtelingen en migranten geleide gemeenschapscoalitie bestaande uit twaalf taalgroepen die pleiten voor gezonde studenten, ondersteunende scholen en onderwijsgelijkheid in City Heights, neemt dit project een creatieve en familie-georiënteerde benadering om te onderzoeken hoe voedsel, onderwijs en het dagelijks leven zijn ervaren tijdens de COVID-19-pandemie. Dit project heeft vooral tot doel het bouwen van kennis en gemeenschappen door familieverhalen te delen en de perspectieven en het leiderschap van vluchtelingen centraal te stellen.
Het proces
Vanaf april 2020 hebben we samen met vier PSRO-huishoudens in City Heights, een community organizer binnen de PSRO en een tolk, een visueel storytelling-project ontwikkeld om de pandemie vast te leggen. In grote lijnen beschouwen we dit project als een 'experiment in imperfectie'. Wat bedoelen we hiermee? Ten eerste, heeft dit project nederigheid (humility) als vertrekpunt – niet alleen in termen van intentionaliteit, maar ook in termen van technologie (in 2020 was het gebruik van Zoom erg nieuw voor ons). Hoewel we dit project begonnen met een specifiek doel – de verhalen van families vertellen – werd er ook veel geïmproviseerd. We lieten het einde open. Ik herinner me dat Famo, een van de deelnemers, vertelde dat ze dit project pas als een project beschouwde toen we halverwege waren. We hebben echt geprobeerd om het organisch te laten evolueren, geleid door nieuwsgierigheid en een verlangen om elkaar beter te leren kennen.
We hebben een WhatsApp-groep gemaakt voor het delen en uitwisselen van teksten, foto's, video's en spraakmemo's. In onze allereerste Zoom-bijeenkomst spraken we af om alles wat we met elkaar wilden delen te delen. Door het breed te houden, althans in het begin, hebben we elkaar beter leren kennen. We spraken af om elke twee weken op Zoom samen te komen om gezamenlijk te praten over wat er in WhatsApp werd gedeeld, om na te denken over hoe onze weken waren verlopen, hoe we ons voelden en om elkaar steun te bieden.
Door deze dialogen en de media die we in WhatsApp deelden, begonnen drie thema's naar voren te komen: voedsel, onderwijs en het dagelijks leven. We besloten om onze volgende vergaderingen te wijden aan elk van deze onderwerpen.
Thema 1: Eten
Toen we aan dit project begonnen, liep de WhatsApp-groep al snel vol met foto's van eten. Sommige deelnemers deden mee aan de Ramadan, brachten uren door in de keuken en leerden hun kinderen nieuwe recepten te koken. Onze online bijeenkomsten werden onderbroken door vele mmm's, opmerkingen als "Dat ziet er heerlijk uit!" en vragen als “Wat zijn de ingrediënten in dat gerecht? Waar heb je dat product gekocht?” Voor iedereen in dit project heeft eten een speciaal plekje in ons hart (en buik) – het verbindt ons met onze families, onze geschiedenis, onze culturen en tradities. Door dit project konden we elkaar verwelkomen in onze huizen en keukens. We konden leren wat andere gezinnen eten, hoe ze koken en met wie ze hun maaltijden delen. Simpel gezegd, eten bood ons een manier om de kennis en creativiteit van elkaar te eren.
Thema 2: Onderwijs
Door dit project konden we leren hoe verschillende gezinnen de verschuiving naar online leren beleefden, konden we uitdagingen en zorgen bespreken en strategieën voor veerkracht delen. Een van de dingen waar we veel tijd aan besteedden, was de ervaring van het zijn van een ouder, een leraar (voor de eigen kinderen tijdens online lessen) en een student (als Engelstalige studenten, of studenten die zijn ingeschreven aan een universiteit of hogeschool). Door het huishouden in de schijnwerpers te zetten, waarbij niet alleen het huis, maar het gezin centraal staat, konden we een dieper inzicht krijgen in hoe ongelijkheden in het onderwijs vorm krijgen, veranderen en/of voortduren tijdens een pandemie.
Thema 3: Dagelijks Leven
Door over ons dagelijks leven te vertellen, konden we overeenkomsten, gedeelde worstelingen, verbindingspunten en verschillen herkennen, waardoor we elkaars unieke verhalen konden waarderen en erkennen. Voor ons allemaal was het leuk en interessant om elkaars dagelijkse routines te leren kennen en te horen hoe een typische dag eruit ziet voor ieders familie tijdens COVID-19. Omdat het project overlapte met Ramadan, konden we ook bespreken hoe de dagelijkse praktijken van degenen die deelnamen aan de Ramadan veranderden, en hoe de Ramadan zelf werd ervaren tijdens de pandemie.
Naar buiten treden
Aan het einde van het project hadden we een-op-een bijeenkomsten waar we reflecteerden op het project als geheel en ook bespraken hoe we de gedeelde verhalen openbaar konden maken. We hebben besloten om een website te maken om alle foto's, video's en verhalen te archiveren, en om een gemeenschapsevenement te organiseren om na te denken over dit project. Dit evenement heeft vervolgens in mei 2022 plaatsgevonden. Op voorstel van Asia, de Arabische vertaler voor het project, hebben we gezamenlijk besloten dat we wilden dat het evenement in het teken stond van vreugde, een viering van de gemeenschap. Tijdens het evenement vertoonden we een korte documentaire waarin de projectdeelnemers reflecteerden op de belangrijkste thema's van het project, samen een maaltijd deelden en de website van ons project Refugee Family Stories (www.refugeefamilystories.com) lanceerden. Deze website is beschikbaar in het Engels, Arabisch en Swahili. Dit project, bedoeld als een uiting van solidariteit, biedt uiteindelijk een kijkje in de levenservaringen van vier PSRO-huishoudens in City Heights, met als doel de kennis, creativiteit en vooral het leiderschap in en van deze ongelooflijke gemeenschap zichtbaar te maken.
